‘Het begon allemaal….’ op donderdag 18 juli 2019. Het was een normale donderdag waarop ik aan het werk was, niet wetende dat ik hier naderhand op zou terugkijken als ‘de dag waarop het allemaal begon’. Op deze donderdag kwam namelijk de President van het CCH met zijn gezin langs (zonder oud prins Daan) in mijn winkel Eye Wish Opticien in Heerlen. Hij was op zoek naar een nieuwe ‘uul’ waarmee hij de komende jaren alles weer mooi en scherp kon zien. Nadat ik zijn ogen had gementen én we het perfecte model hadden uitgezocht moest ik alleen zijn contactgegevens nog invullen. Een van die contactgegevens was uiteraard zijn telefoonnummer. Toen ik vroeg of ik het telefoon nummer van Ton mocht hebben grapte hij ‘het telefoonnummer van de President van het CCH zou jij toch wel moeten hebben!?’, waarop ik met een knipoog terugzei ‘ik denk dat het beter is dat jullie mijn telefoonnummer hebben’. Toen nog niet wetende dat de nieuwe Sjtadsprins và Gebrook nog niet gekozen was (het was immers als juli). Dit had Ton goed in zijn oren geknoopt.
Een aantal dagen nadat Ton langs was gekomen in de winkel ging mijn telefoon af. Tot mijn verbazing had ik weer Ton aan de lijn, met de vraag of zijn nieuwe bril al klaar was. Ik was enigzins verbaasd, want ik had hem toch gezegd dat de bril pas over 2 weken ongeveer klaar zou zijn? Toen ik dat tegen hem zei aan de telefoon nam het gesprek al gauw een andere wending. ‘Niels, dit is eigenlijk niet waarvoor ik bel. Ik wil je namelijk heel iets anders vragen. Ben je alleen? Kan iemand meeluisteren?’. Waarop ik antwoordde ‘Ehm, alleen Eline zit naast me op de bank…’. Ton: ‘Dan loop maar eens even naar de slaapkamer’. Op dat moment realiseerde ik me nog écht niet wat er aan de hand was en waarom hij zo raar deed? Waarom moet ik naar de slaapkamer lopen als hij voor zijn bril belt? Maargoed, ik deed wat hij zei en liep naar de slaapkamer. Niels: ‘Oké, ik ben nu alleen op de slaapkamer’. Ton: ‘Hoe zou jij het vinden om de nieuwe Sjtadsprins và Gebrook te worden?’. Wow! Dit had ik echt niet verwacht. Ik schrok enorm. Ik als Sjtadsprins??? Ik kon het niet geloven en wist ook even niet wat ik moest zeggen, maar al snel herpakte ik me en was ik súper enthousiast. Na nog het een en ander besproken te hebben aan de telefoon zei ik tegen Ton dat ik er binnen een aantal dagen op terug zou komen. Ik moest dit nieuws even laten bezinken!
Natuurlijk liep ik meteen van de slaapkamer naar de woonkamer om het nieuws met mijn vriendin Eline te delen. Ook zij reageerde super enthousiast, maar uiteindelijk wilde ik de keuze samen maken met mijn ouders Frans en Marlies. Die gingen echter de dag erna op vakantie, dus veel tijd om het met ze te delen had ik niet. Ik belde ze meteen op en hield het telefoongesprek geheimzinnig (ik wilde het immers persoonlijk aan hen vertellen): ‘Ja hoi, zijn jullie thuis? We moeten jullie namelijk wat komen vertellen…”. Je kunt je vast inbeelden hoelang die minuten erna duurde voor mijn ouders. Zijn de zwanger? Gaan ze trouwen? Wat zou er zijn? Eline en ik stapte na het telfoontje meteen in de auto en reden naar Gebrook. Bij aankomst wilde ik me ouders dan ook niet langer in spanning houden en zei ik meteen ‘Ton Toussaint heeft mij gebeld’. Ze wisten gelijk waar het om ging en waren net als mij súper enthousiast. Na goed overleg met mijn ouders had ik voor mezelf eigenlijk al besloten dat ik zekerweten de nieuwe Sjtadsprins wilde worden. Dat had Eline natuurlijk al lang door en aan me gezien waardoor ze zei ‘bel nou maar gewoon en zeg ja!’. Diezelfde avond dat Ton mij had gebeld pakte ik de telefoon, belde Ton en vertelde hem dat we er komend seizoen een geweldig feest van gaan maken.